دیدار عربِ بادیه‎نشین از مجنون/ مولانا عبدالرحمن جامی

دید مجنون را یکی صحرا نورد	در میان بادیه بنشسته فرد
ساخته بر ریگ زِ انگشتان قلم	می‌زند حرفی برای خود رقم
گفت: ای مجنونِ شیدا چیست این	می‌نویسی نامه‌، بهر کیست این
هرچه خواهی در سوداش رنج برد	تیغ صرَصَر خواهدش حالی سترد
کیّ به لوح خاک باقی مانَدَش	تا کس دیگر پس از تو خوانَدَش
گفت: شرح حُسن لیلی می‌کنم	خاطر خود را تسلی می‌کنم
می‌نویسم نامش اول، وَ ز قفا	می‌نگارم نامۀ عشق و وفا
نیست جز نامی از او در دست من	زان بلندی یافت قدرِ پستِ من
ناچشیده جرعه‌ای از جام او	عشقبازی می‌کنم با نامِ او

 

 

«سَلامان و اَبسال»

La Rencontre entre bédouin et Madjnoun

 

Le bédouin errant au dromadaire

Croise Madjnoun, l’amant solitaire.

L’amoureux servait de ses maigres doigts

Pour écrire sur le sable rien ne se voit

Le bédouin :

Qu’est- ce que tu grattes Ô fol amoureux ?

À qui écris- tu ? Je te vois si heureux !

Écrivant ici tu te donnes de peine

Le souffle du cyclone balaie la plaine.

Tout ce qu’écris- tu ne garde pas la terre

Seul tu peux la lire ta lettre éphémère.

Madjnoun :

Je décris son charme, répond l’amoureux

Mon cœur se soulage, je me sens heureux.

J’inscris Lëyly, j’embrasse la dune ;

Mon fidèle amour console l’infortune

N’ayant d’Elle rien dans ses maigres mains

Ma raison de vie, est son nom divin.

De sa coupe d’amour n’ayant bu jamais

Je m’en réjouis écrivant le nom de Bien- aimée.

 

Traduit et mis en vers français

D’après « Salâmân et Absâl »

De Mowlânâ Abdol Rahmân

Djâmi. (xve siècle)

Par A. H. Kavoussi. Téhéran,

Janvier 1992.