یاد هرات/ عبدالکریم تمنا هروی
من راوى حكايت بود، نبوده ام
فرياد ناسروده ى شعر ستوده ام
جز نقش دوستى كه نشايد ز دل زدود
هر نقش را ز دفتر خاطر زدوده ام
گر پاى فخر بر سر گيتى نهم رواست
چون سر بر آستان زبونان نسوده ام
افزوده گشت زحمت و از محنتم نكاست
گر كاستم ز عمر به زحمت فزوده ام
طرفى ز آزمون جهان بر نبسته ام
خود را هزار بار اگر آزموده ام
ديوانگى نگر كه به رغم گشايشى
عمريست حلقه كوب در ناگشوده ام
ديگر ز كشتزار حياتم اميد نيست
تا كاشتم اميد، ندامت دروده ام
دودى چسان ز سوختنم خيز برنداشت
با آن كه دودخيزتر از چوب پوده ام
لب دوختم ز وصف بدخشان و لعل او
تا بوى مهر از لب لعلى شنوده ام
سى سال در كشاكش آواره زيستن
در آسياى جنگ و جنون كرد سوده ام
ياد هرات يك نفس از ياد من نرفت
در هر سخن كه گفتم و هرچه سروده ام
1387/6/5