تازیانه/ مهندس حسین اکبری (سمن)

باز، اسب‏اَم، اين هميشه يارْ، با من حرف دارد:

ـ تا سواد شهر بايد رفت                    تاميان باروى ويران،… به ويرانه

گويمش :

ـ از كدامين راه امّا؟ با كدامين ساز و برگ؟

مى‏فشاند يال و مى‏نالد

ـ بايد رفت، تا صميم سرخوش و پاك سپيده

                                                    با درختان ميان رَه، نشانه!

ـ با همين سائيده، كهنه، نعل‏هايت؟

در نفير شيهه‏اش آرام مى‏غرّد :

ـ تا بلند كوه بايد رفت

                            بايد از هر خوشه ماه و ستاره چيد، دانه دانه

در نگاهش هاله تصميم

در درونم آيه تسليم

ـ ـ ـ ـ ـ

لحظه‏اى ديگر، مَنَم اما كه مى‏گويم

ـ تا كنار خرمن خورشيدبايد رفت، تا ميان شعله آتش

بينمش مبهوت، سر به زير و رام، سوى آخور مى‏رود

اسب، در سُم ضربه‏هايش حرف دارد

                            من ميان دستهايم… تازيانه!

                                                            4/4/87