پرویز مشکاتیان را یاد/ بهرام بیضایی
خروشي خاست وَه وَه واي در واي؛
كه قانونِ فَلَك بُگسَسْت ناگاه!
مگر سازِ جهان از كوك اُفتاد،
كه سوگِ تار و دَف بَرخاست تا ماه!
فغان بَر شد ز هر سو شور در شور،
كه سازي را شكسته قهرِ تقدير!
نواييْ رُخ نهان كردَه‌ست در خاك؛
چه داني جز که قهر از اين به تعبير!
غريو آمد ز گيتي مرگ در مرگ؛
كه خُنياگر رهِ خونِ روان بَست!
چو خنده ديد رفته از لبِ ساز،
نه ساز ـ آري ـ كه جانِ خويش بِشْكست!
برآمد مويه از چَنتارِ چنگي؛
كه زخمِ دل به زخمه باز كردَم!
چو يادَت را به مضرابِ دوتايي،
به گوشِ اين جهان آواز كردَم!
بخاار 75، خرداد ـ تیر 1389