آینه / امیری فیروزکوهی
يك سرِ مو، در همه اعضاىِ من،
نيست به فرمانِ من، اى واىِ من!
عاريتى بيش نبود، اى دريغ،
عقلِ من و هوشِ من و راىِ من
چند خورم سنگِ حوادث كه نيست
مشتِ گِلى بيش، سراپاىِ من!
در غمِ فردايم و غافل كه كُشت
امشبم انديشه فرداىِ من
خاكم و دورم ز سرِ كوى تو
آه كه خالىست ز من جاىِ من!
با چو منى دشمنى انصاف نيست
دشمنِ من بس دلِ تنهاىِ من
خار زبون را شررى دوزخ است
كيفرِ من بس غمِ دنياىِ من!
از سركويت دلِ حسرت نصيب
مىرود، امّا نرود پاى من
خار جُدا رُسته ز شاخ گُلم
نيست كسى يارِ من الاّى من
آينهام، رازِ درونِ مرا
نيك توان ديد ز سيماىِ من
آن به زيان شهره متاعم كه نيست
هيچ كسى را سرِ سوداىِ من
شكوه بيجا ز فلك چون كنم
كيستم و چيست تمنّاى من؟
بخاارا 73-72، مهر ـ دی 1388