نگاهی به نیویورکر/پرتو گرکانی
نیویورکر
The New Yorker
آلبوم سالگرد بیست و پنج سالگی
25th Anniversary
1950-1925
1925-1950
ناشر: هارپر و برادران
Harper & Brothers Publishers
«نیویورکر» هفته‌نامه‌ای است خبری، مستند، ادبی، داستانی، انتقادی، طنز و کاریکاتور که از اواسط دهه‌ی ۲۰ در آمریکا منتشر می‌شود.
گرچه بیشتر مقالات و رویدادهای این مجله به زندگی و فرهنگی که در شهر نیویورک جریان دارد، می‌پردازد، بسیاری از افراد خارج از نیویورک و خارج از آمریکا از علاقمندان پر و پا قرص این مجله به‌شمار می‌آیند.
«نیویورکر» معروفیت خود را مدیون عواملی است چون تصویرسازی‌های قوی، طرح جلدهای خاص، مستندات فرهنگی، داستان‌های کوتاه، مقالات ادبی، سختگیری و دقت ویراستاران و روزنامه‌نگاران، و کاریکاتورهای زیبا و ظریفی که در لابه‌لای مقالات به چاپ می‌رسد.
«نیویورکر» در ۱۹ فوریه ۱۹۲۵ به کوشش هارولد راس[1] و همسرش فعالیت خود را آغاز کرد. هدف این دو انتشار حرف‌های نشریه‌ای طنز بود، متفاوت با نشریات طنز آن زمان؛ از این رو از همان سال‌های ابتدایی انتشار، مجله به جذابیتی بین‌المللی دست یافت.
«نیویورکر» با وجود حفظ کردن ویژگی طنز و سرگرم‌کنندگی خود، کم‌کم به نشریه‌ای خاص و ممتاز برای چاپ داستان‌های ادبی تبدیل شد. پس از جنگ جهانی دوم، داستان‌های کوتاه بسیاری از نویسندگانی مشهور همچون آن بیتی[2]، جان شیور[3]، آلیس مونرو[4]، هاروکی موراکامی[5]، ولادیمیر ناباکوف[6]، جان اوهارا[7]، جی.دی، سالینجر[8] در این هفته‌نامه چاپ می‌شد، به‌گونه‌ای که تعداد این داستان‌ها گاه به دو تا سه داستان در هفته نیز می‌رسید، اما در سال‌های اخیر در هر شماره فقط یک داستان چاپ می‌شود.
پس از مرگ هارولد راس (۱۹۵۱-۱۹۲۵) «نیویورکر» کار خود را با ویلیام شاون[9] (۱۹۸۷-۱۹۵۱)، رابرت گوتلیب[10] (۱۹۹۲-۱۹۸۷) و تینا براون[11] (۱۹۹۸-۱۹۹۲) ادامه داد. براون نزدیک به ۶ سال متصدی چاپ جالب‌ترین مقالات مجله بود. صفحات رنگی سردبیری، استفاده از عکس و تکنیک عکاسی در مجله، و صفحه‌آرایی جدید از جمله تغییراتی بود که براون در مجله ایجاد کرد، که به مدد این تغییرات مجله از نگاه و حس و حال خاصی برخوردار گردید.
از اواخر دهه‌ی ۹۰، با استفاده از تکنولوژی کامپیوتر و اینترنت «نیویورکر» وب‌سایت خود را راه‌اندازی کرد که از این طریق علاقمندان این نشریه می‌توانند به برخی از مطالب آخرین شماره‌ی منتشر شده‌اش دسترسی داشته باشند.
از اولین سال شروع انتشار «نیویورکر» در سال ۱۹۲۵، کاریکاتورهایی (معمولا خنده‌دار) در مجله به چاپ می‌رسیده است.
از کاریکاتوریست‌های ثابت «نیویورکر» می‌توان به چارلز آدامز[12]، پیتر آرنو[13]، چارلز بارسوتی[14]، جورج پرایس[15]، ریچارد تیلور[16] و… اشاره کرد.
برخی از کاریکاتورهای ارسالی، پس از بررسی‌های بخش سردبیری نشریه، رد می‌شدند و برخی دیگر به منظور اصلاح و تکمیل آنها به طراح برگردانده می‌شدند و برخی هم پذیرفته می‌شدند. بسیاری از کاریکاتوریست‌هایی که آثارشان در سال‌های ابتدایی انتشار در مجله به چاپ می‌رسید، برای طرح‌های‌شان شرح و یا عنوانی در نظر نمی‌گرفتند، از این رو نشریه با توجه به مقالاتی که این کاریکاتورها در لابه‌لای مطالب آنها به چاپ می‌رسیدند، برای آنها شرحی می‌نوشت. در سال‌های بعد، بسیاری از نویسندگان مقالات با کاریکاتوریست‌های مورد نظر خود قرارداد می‌بستند تا با در نظر گرفتن مقالات آنها کاریکاتورهایی در همان ارتباط طراحی کنند.
بسیاری از کاریکاتورهایی که در «نیویورکر» به چاپ رسیده‌اند در سال‌های بعد از شهرت بالایی برخوردار شدند.
کتاب پیشرو مجموعه‌ی بی‌نظیری از کاریکاتورهایی است، که برای اولین‌بار، به‌طور یک‌جا به چاپ رسیده است. این کاریکاتورها از میان بیست هزار کاریکاتوری انتخاب شده‌اند که مجله‌ی «نیویورکر» از اولین شماره‌ی خود در سال ۱۹۲۵ تا سال ۱۹۵۰ به چاپ رسانده است، و به منظور دستیابی بهتر و آسان‌تر به کاریکاتورها، آنها را بر اساس تاریخ به ۵ بخش دسته‌بندی کرده است: اواخر دهه ۲۰، اوایل دهه ۳۰، اواخر دهه ۳۰، اوایل دهه ۴۰، و اواخر دهه ۴۰.
این کتاب فقط گلچینی از کاریکاتورها نیست، بلکه به نوعی تغییرات و تحولات آمریکا را در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۲۵ تا ۱۹۵۰ در قالب تصویر ثبت کرده است. دوره‌ی بی‌خیالی دهه‌ی ۲۰ آمریکا، دوره‌ی افسردگی آمریکا، دوره حکومت فرانکلین روزولت[17]، دوره آمریکای زمان جنگ و پس از آن.
[1]) Harold Ross
[2]) Ann Beattie
[3]) John Cheever
[4]) Alice Munro
[5]) Haruki Murakami
[6]) Vladimir Nabokov
[7]) John O’hara
[8]) J.D. Salinger
[9]) William Shawn
[10]) Robert Gottlieb
[11]) Tina Brown
[12]) Charles Addams
[13]) Peter Arno
[14]) Charles Barsotti
[15]) George Price
[16]) Richard Taylor
[17]) Franklin Delano Roosvelt