پندی به یادگار از مینوی/آرش افشار
در اسفند 1353 پدرم ایرج افشار در بازگشت از کابل که به مناسبت شرکت در مجلس بزرگداشت امیر خسرو دهلوی رفته بود. دفترچه یادداشتی را با جلدی ابریشمی برایم به ارمغان آورد تا از دوستان و فرهنگیان و اساتید که با پدرم مراوده داشتند بخواهم تا به رسم یادگار مطلبی برایم یاداشت کنند. مجموعه‌ای نفیس از پند و اندرز و شعر با دستخط بزرگانی که اغلب آنان دگر در میان ما نیستند برایم به یادگار دوران نوجوانی مانده است. برگها اکثراً پر شده از پندها و اشعار بزرگانی همچون حبیب یغمایی، ابوالقاسم انجوی، فریدون توللی، محمد علی جمالزاده، محمد تقی دانش پژوه، و دکتر محمود افشار که چنین نوشته:
نصیحت من اینست که همیشه و در هر حال وطن عزیز را دوست داشته باش و این بیت مرا بخاطر بسپار که شعار زندگی من بود:
گرز یاران وطن بر تو یکی رنج رسد دل قوی دار مبادا ز پی اعدا بروی
دوست عزیز علی دهباشی که این دفتر را نظاره و درش نگاشته بود به خاطر داشت که مطلبی خواندنی از زنده یاد مجتبی مینوی با خطی نفیس در آن است. به مناسبت شماره یادبود آن بزرگوار خواهش کرد تا عکس این نوشته را برای درج در بخارا برایش بفرستم. چون در نظر دارم این دفتر را چاپ کنم تا یادگاری از این بزرگان مانده باشد میل نداشتم که یک یک به چاپ برسند ولی به احترام آن ادیب بزرگوار و یادنامه‌اش و ارزشی که برای برگ¬های کاهی بخارا دارم نتوانستم قبول نکنم. آرزو دارم روح آن بزرگوار شاد باشد که چنین برگی برای من به یادگار گذاشت.
