آینه / امیری فیروزکوهی

يك سرِ مو، در همه اعضاىِ من،

نيست به فرمانِ من، اى واىِ من!

عاريتى بيش نبود، اى دريغ،

عقلِ من و هوشِ من و راىِ من‏

چند خورم سنگِ حوادث كه نيست‏

مشتِ گِلى بيش، سراپاىِ من!

در غمِ فردايم و غافل كه كُشت‏

امشبم انديشه فرداىِ من‏

خاكم و دورم ز سرِ كوى تو

آه كه خالى‏ست ز من جاىِ من!

با چو منى دشمنى انصاف نيست‏

دشمنِ من بس دلِ تنهاىِ من‏

خار زبون را شررى دوزخ است‏

كيفرِ من بس غمِ دنياىِ من!

از سركويت دلِ حسرت نصيب‏

مى‏رود، امّا نرود پاى من‏

خار جُدا رُسته ز شاخ گُلم‏

نيست كسى يارِ من الاّى من‏

آينه‏ام، رازِ درونِ مرا

نيك توان ديد ز سيماىِ من‏

آن به زيان شهره متاعم كه نيست‏

هيچ كسى را سرِ سوداىِ من‏

شكوه بيجا ز فلك چون كنم‏

كيستم و چيست تمنّاى من؟

بخاارا 73-72، مهر ـ دی 1388